Ho Chi Minh

Yoooo back again! Alweer de op één na laatste blog van deze vakantie in Vietnam! 90% van de tijd geniet ik hier enorm, maar de andere 10% verlang ik toch ook wel weer intens naar mijn eigen (zachte!!) bed en mijn eigen (droge!!) wc. Bovendien mis ik de stilte en het goede slapen...god wat is Nederland toch een fijn land en wat hebben we het goed. Ook weer fijn om je dat te beseffen.

Ho Chi Minh is weer een enorm drukke stad met ontelbaar veel motoren, echt ongelofelijk. Hier hadden we echter wel vaak een stoep waar we op konden lopen en stonden er wat meer stoplichten waar (bijna) iedereen zich aan houdt. Dit was dus ietsjes relaxter wandelen. Mijn hostel radar die het tot nu toe altijd bij het rechte eind heeft gehad, heeft hier helaas en steekje laten vallen. Qua interieur super, maar de rest is zwaar bagger en hadden we echt niet verwacht. De eigenaresse is er nooit, dus we moeten zelf iedere keer het slot van de deur halen en alles zelf uitzoeken, we hebben een gedeelde badkamer (en het mag eigenlijk niet eens badkamer genoemd worden), we krijgen niet eens nieuwe handdoeken, van de bedden zou zelfs een Vietnamees rugpijn krijgen, er zitten hier wéér 47383 hanen en kippen die me de hele nacht wakker houden en het allerkutst; er is alleen Vietnamees ontbijt. Dit betekent dat je 's ochtends met je wallen tot je knieën een ultra ranzige koriander soep met stokkies voorgeschoteld krijgt. Om te kotsen, echt. Om deze teleurstelling te boven te komen heeft het enorm geholpen dat we hier het aller geweldigste ontbijt- en lunch tentje OOIT hebben ontdekt, namelijk the hungry pig. Nou slaat deze naam echt volledig op ons, aangezien we zonder ontbijt écht niet kunnen functioneren en alleen aan eten kunnen denken. Als een stel varkens vielen we daarom onze broodjes aan. En (de vegetariërs onder ons moeten direct even doorgaan naar de volgende alinea) godsamme wat was dit lekker. Op ieder broodje een enorme bak met bacon, in alle vormen en maten. We hebben hier bijvoorbeeld broodje bacon met ceaser dressing en toebehoren op, een broodje bacon met chili saus en toebehoren, en zelfs een broodje bacon met pindakaas en jam!! Het kan allemaal en nog verrassender, het smaakt allemaal goddelijk.

De eerste dag zijn we naar het war museum gewandeld. Bloedheet met onderhand 40 graden, maar we waren er in stapjes op voorbereid door eerst het Noorden te doorkruisen, daarna het midden en nu het Zuiden. Het museum was enorm indrukwekkend. Voornamelijk de foto's van alle slachtoffers en de verminkingen te wijten aan Agent Orange (gifgas) werden ook flink ongecensureerd in beeld gebracht. Ralf en ik dachten zelfs dat er een 3-de generatie (of 4de, geen idee) slachtoffer van dit gas in een kamer zat, met wie je dan kon praten (we zagen in een flits een verminkt persoon) maar dat ging ons echt te ver, we waren al helemaal ontdaan van de foto's. Daarna meteen even verder gewandeld naar the kathedral en het oude postkantoor. Prima om even gezien te hebben, maar niet erg boeiend verder. Na een welkome airco boost bij de macdonalds zijn we gaan chillen op de kamer. 's avonds hebben we een water puppet show bezocht. We hadden hier echt 0 verwachtingen van, we dachten dat het iets was wat je gezien moest hebben, maar wat verder super sullig was. Niks was minder waar, het was erg vermakelijk en leuk om te zien! Het leek wel op één of andere LSD droom en ik vond het soms vrij creepy met die poppen, maar wel echt een aanrader!
Verder hebben we hier echt dé place to be gevonden om de drukke walking street van Ho  Chi Minh te observeren. Bij Donkey zijn we inmiddels stamgasten en worden we op ons wenken bediend. De straatverkopers worden weggejaagd en we krijgen al een nieuw biertje als we net onze laatste slok hebben genomen. Vanaf deze hotspot hebben we al een hoop gekke dingen gezien. Van een oude oma in een rolstoel die aan het verkopen was, tot 5-jarigen die kauwgom verkopen. Van een zwaar dronken toerist die zonder betalen wegliep (en waar vervolgens een aantal barmedewerkers de achtervolging inzetten), tot een groep meisjes die je kan boeken voor een gezellige avond/nacht als je begrijpt wat ik bedoel.

De eerste dagtrip begon met de cu chi tunnels. Super interessant hoe die mensen in die tunnels moesten leven, eten en vechten. We mochten er zelf ook in, en we mochten kiezen: 20, 40, 60 of 100 meter. Na het zien van de onwijs nauwe doorgang was de keuze voor 20 meter snel gemaakt. Ieder weldenkend mens zonder claustrofobie zou dat hier meteen ontwikkelen. Holy crap. Een hernia later zagen we de valkuilen die werden ingezet om de Amerikanen te killen. Wat een fantasie heb je nodig om zoveel verschillende killing methodes te bedenken. Verder waren er nog een aantal super slimme methodes om de Amerikanen te slim af te zijn:
- Ze propten knoflook en peper in de luchtgaten zodat de Duitse herders die gebruikt werden niet konden ruiken dat er mensen onder de grond zaten.
- De honden moesten hierdoor veel niesen, wat de Amerikanen verdacht vonden, dus stopten ze voor de zekerheid gif onder de grond.
- Dit had echter geen effect op de tunnels, aangezien deze waren aangesloten op de Saigon river, en er vele u bochten vol met water in de tunnels zaten.
- Ze maakten sandalen van autobanden, maar deden deze andersom aan, zodat de voetafdrukken de Amerikanen de verkeerde richting op zouden leiden.(step without trace)
- De stoom van het koken werd door middel van gangen ver weg van de tunnels geleid, en er werd alleen heel vroeg en heel laat gekookt, waardoor de stoom leek op dauw.
We hebben ook het eten geproefd dat gebruikt werd om de erge honger te stillen. Het waren de wortels van een bepaalde plant (de naam moet ik jullie verschuldigd blijven) en het was familie van de zoete aardappel. Het is een soort wit zacht frietje wat je dan doopt in een pinda-suiker-zout mengsel. Hierbij werd een bepaalde thee gedronken. Ik weet niet of het aan mijn vuilnisbakkie mentaliteit ligt of dat het écht lekker was, maar ik heb er in ieder geval van genoten.
Na deze trip zijn we doorgereden naar de cao dai temple. Ralf en ik vonden het in één woord; warm. Haha nee het kon ons niet zo boeien. Na de lunch was het weer 2 uur rijden naar onze homestay. 'S avonds weer op naar Donkey voor het real time vermaak!

De tweede dagtrip is met één woord samen te vatten, namelijk 'satisfying'. Als je nog nooit van dit begrip gehoord hebt, moet je dit echt even opzoeken op instagram (#satisfying) of YouTube. Het betekent eigenlijk dat iets zo lekker aanvoelt of eruit ziet, dat je er helemaal rillingen van over je lijf krijgt. Nou, dat hadden wij dus gedurende deze hele dag. Het begon al bij een bakstenen fabriek die we gingen bezoeken. Daar maken ze bakstenen met behulp van 1 machine, de rest gaat met de hand. De klei wordt in de machine gedaan, en uit deze machine komen dan de vierkante stukken klei. Een vrouwtje snijdt deze dan met behulp van een ijzerdraad en stapelt ze razendsnel op een kar. Dat tevoorschijn komen van die stukken klei was satisfying momentje nummer #1. Daarna gingen we met de boot varen op de Mekong Delta en maakten we een stop bij een familie die kokossnoepjes maken. Zeer fascinerend om te zien hoe ze alles van de kokosnoot gebruiken. Één mevrouw had als taak om de stukjes plakkerige pinda-kokos snoepjes in een vorm te doen en te snijden, en een andere mevrouw zat deze snoepjes in papiertjes te wikkelen. We hebben vanalles kunnen proeven en hebben een soort schuim blokken kokos snoepgoed gekocht, die we waarschijnlijk morgen op het vliegveld gaan oppeuzelen. Na een proeverij van fruit (milk apple is onze nieuwe favoriet!) gingen we door naar een volgende familie die bamboe matjes maken. Dit ging razendsnel! Ik heb nog even mee mogen helpen, maar natuurlijk ging dat voor geen ene meter. Ik wilde hun flow niet verder verstoren dus ben mezelf maar weer bezig gaan houden met foto's maken. Daarna zijn we met de tuktuk naar het restaurant gebracht voor de lunch.

Er kwam een volledige vis (die met schubben en al gegaard was), enorme shrimps en van alles nog meer op tafel te staan. Daarna kwam er een mevrouw die voor onze neus verse springrolls ging maken (inclusief het ontschubben van de vis). Nou vinden Ralf en ik verse springrolls normaliter niet weg te krijgen, maar deze waren echt lekker! Maar nog belangrijker, het zó snel en efficiënt maken van deze springrolls was zo ultra satisfying dat deze met stipt op nummerrrr #2 komt te staan.

Als je denkt dat het dan wel klaar is, nou nee, the best is yet to come. Nadat we ook nog even het complete proces voorafgaand aan cacaopoeder mochten zien (en proeven) werden we op de terugweg nog even getrakteerd op een legendarische ervaring. Dit zal waarschijnlijk echt een verhaal worden waarvan je later denkt 'je had erbij moeten zijn', maar ik wil het jullie toch echt niet onthouden en zal het proberen zo gedetailleerd mogelijk te beschrijven zodat jullie er echt een beeld bij krijgen.

We werden afgezet bij een groot, modern wit pand en de deuren werden direct voor ons open gedaan. We kregen ieder een bezoekerspasje die we moesten omhangen. Door een aardig mevrouwtje werden we begeleid naar de eerste kamer (we waren overigens de enige bezoekers in het gehele gebouw) waar weer een ander mevrouwtje klaar stond met een kopje thee. Onder het genot van dit kopje thee moesten we toen plaatsnemen op de stoelen en kregen we een soort instructieblad. Daarna begon de presentatie die gegeven werd door een mevrouwtje die sowieso de Engelse zinnen uit haar hoofd had geleerd en geen idee had wat ze eigenlijk aan het zeggen was. Maar nu komt het mooie, ze ging alle producten die ze hadden gemaakt van kokos, bamboe of een combinatie van die twee, beschrijven en demonstreren. Het was live tellsell waarbij we bijna uit elkaar spatten van het satisfying gevoel. Vooral omdat het vooral ging over zachte handdoeken, keukendoekjes (ze gooide er bijvoorbeeld een hele zooi soyasaus op, en het doekje werd weer helemaal schoon toen ze het onder de kraan hield!!), zwarte tandpasta die wit wordt als je eroverheen wrijft, een sjaal die je op 25 manieren kunt dragen en die je helemaal kan uitrekken en crèmes. Nou we hebben met open mond zitten kijken en als je ons de rest van de vakantie had laten zitten hadden we dit geen enkel probleem gevonden. Daarna werden we door de winkel geloodst waar we alle spullen natuurlijk konden kopen. Bij ieder product stond weer een ander mevrouwtje om nog wat extra uitleg te geven. We vragen ons echt af wat ze de rest van de tijd doen (aangezien wij de enige bezoekers waren). Ik heb natuurlijk die halve winkel leeggekocht want godsamme MOEST. DIT. HEBBEN. Dussss zeker satisfying momentje numero #3!

Niet te vergeten onze ultra lieve gids Sunny die deze twee dagen onvergetelijk heeft gemaakt. Met haar geweldig goede en duidelijke Engels (en top accent >> helaas kan ik dat niet uitleggen, maar op verzoek kan ik zeker een imitatie uitvoeren in real life, maar dat is ook zeker weten een satysfing manier van praten, dus komt op nummer #4). 'S avonds hebben we een geweldige Mexicaan gevonden waar we huisgemaakte nachos op hebben én, mijn ultieme droom, chili con carne fries (no need to go to America, living the dream @ Vietnam).

Morgen gaan we vliegen naar Phu Quok, waar we ultiem gaan relaxen. Als je hier bent aanbeland wil ik je weer heel erg bedanken voor het lezen van dit belachelijk lange verhaal!